نظم سیاسى بدون داشتن پشتوانه نظرى دوام ندارد (1)و هر انقلابى به دلیل آنکه در پى تخریب نظام سیاسى مستقر و ایجاد یک نظام سیاسى دیگر است، ناچار براى نظام مطلوب آینده خود باید یک پشتوانه فکرى و نظرى داشته باشد، وگرنه مهندسى اجتماعى بعد از انقلاب، موفق نخواهد بود و نظام از هم خواهد پاشید.به عبارتى، هیچ انقلابى صورت نمىگیرد، مگر اینکه مقدمات تغییر فکر فراهم شده باشد.
واژههاى کلیدى ـ انقلاب اسلامى، ارزشهاى فرهنگى، صدور انقلاب، وحدت اسلامى، احیاى فرهنگ اهل بیت (ع) و گسترش زبان و ادبیات فارسى.
انقلاب اسلامى ایران که در بهمن ماه سال 57 متولد شد، در عین داشتن اهداف سیاسى و اجتماعى، نگاه خاصى به تمدن و جهانبینى اسلامى داشت. این رویداد در بیدارى مسلمانان جهان و نوزایى باورهاى دینى نقش عمدهاى ایفا کرد. هر چند تلاش زورمندان جهان، به ویژه در غرب، بر آن بوده است که همواره از انقلاب اسلامى ایران چهرهاى ضد فرهنگى و متجاوز ترسیم نمایند، ولى رهبرى فرزانهى آن بر مفاهیم بکر و تازهاى که در روح انقلاب اسلامى موج مىزند تکیه نموده و بر مشترکات آن با دنیا و اختصاصات منحصر به فرد آن، که در مکاتب گوناگون و جریانهاى فکرى و نحلههاى مختلف دنیا موجود نیست، اصرار مىورزند به گونهاى که معتقد به پویایى و برجسته کردن و مقاومت و بیان نمودن و ترویج آن اختصاصات هستند.
از منظر امام راحل (ره) مفهوم صدور انقلاب در واقع انتقال ارزشهاى معنوى و الهى آن و رساندن این رسالت به گوش جهانیان از طریق استفاده از امکانات و ابزارهاى پیامرسانى مىباشدبدون تردید حضرت امام که مؤیَّد به تأییدهاى الهى بود و نیابت عظماى حضرت بقیة اللّه الاعظم ـ رُوحى لِتُرابِ مَقْدَمِهِ الفِدا ـ را عهده دار بود بهتر مى دانست که اساس کار چیست. او مى دانست که هیچ چیزى به قدر «ولایت» مورد عنایت پروردگار متعال نیست; «وَلَمْ یُنادِ بِشَىء کَما نُودِىَ بِالْوِلایَةِ». و نیز مى دانست که «عبادت» بدون «ولایت» مقبول درگاه حضرت احدیّت نخواهد بود به گفته شاعر:
نماز بىولاى او نماز بىوضو بوَد***به دشمن على بگو نماز خود قضا کند
علاّمه امینى(قدس سره) در الغدیر مى نویسد:
در بیانى از امام باقر(علیه السلام) آمده است:
لو انّ رجلا قام لیله و صام نهاره و تصدّق بجمیع ماله و حجّ جمیع دهره و لم یعرف ولایة ولى اللّه فیو و یکون جمیع اعماله بدلالته الیه، ما کان له على اللّه حقّ فى ثوابه و لاکان من اهل الایمان ; اگر کسى شب را در نماز و روز را روزه دار باشد، همه اموال خود را انفاق کند و همه ساله، حجّ به جاى آورد، ولى ولایت ولىّ اللّه را نشناسد (از او پیروى نکند) و همه اعمال خود را مطابق راهنمایى او انجام ندهد، او را در پیشگاه خدا ثوابى نیست و در شمار مؤمنان نخواهد بود.
آرى، عبادت باید با هدایت و امامت حجّت الهى انجام گیرد. بر این اساس، در زمان پیامبر(صلى الله علیه وآله) و امامان(علیهما السلام)، ایشان هدایت گر امّت بوده اند و در دوران غیبت، هر کس یا باید در دین شناسى، متخصّص باشد و یا باید در فروع و احکام فردى از مجتهد جامع الشرایط تقلید کند. فلسفه وجودى رساله هاى عملیّه نیز جز این نیست.
پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) در ضمن رهنمود معروف به «حدیث ثقلین» اهمّیّت و جاودانگى ولایت را به همگان خاطر نشان ساخته اند. مهم ترین نکته هاى مربوط به «ثقلین» را در مباحث زیر پى مى گیریم.
در درس اوّل اشاره کردیم که امام خمینى(قدس سره) با مخاطب ساختن گروه هاى مختلف ملّت و سفارش آنان به انجام وظایف براى دستیابى به تکامل و استقلال همه جانبه (با توجّه به ارزیابى ابعاد مختلف مسائل سیاسى، اجتماعى و فرهنگى ایران و جهان)، انجام وظایف را براى هر کس «عبادت» مى دانند و چون پذیرفته شدن عبادت در پیشگاه خدا بدون ولایت ولّى اللّه میسّر نیست، بنابراین حدیث ثقلین در آغاز وصیّت نامه سیاسى ـ الهى ایشان جاى دارد.
پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) در وصیّت نامه معروف خویش به همگان چنین خاطر نشان ساخت.
اِنّى تارِکُ فیکُمُ الثَّقَلینِ کِتابَ اللّهِ وَ عِتْرَتى...
از میان شما به سراى ابدى رخت برمى بندم و در میان شما دو چیز گرانمایه به یادگار مى گذارم: قرآن و عترت من، (این دو هرگز از یکدیگر جدا نخواهند شد تا [ در قیامت] در حوض به من ملحق گردند).
«ثَقَل» و «ثِقْل» به هر چیز نفیس و گرانبها و نیز شىِ سنگین گفته مى شود. این واژه هم چنین در مفهوم تضایفى و سنگینى نسبى به کار مى رود; مثلا شى سنگین تر در برابر شى سبک تر را «ثَقَل» مى گویند. به زاد و توشه و بار و بُنه مسافر نیز «ثَقَل» گفته مى شود. «ثِقْل» به گنج هاى نهفته در دل زمین و نیز به معنا هر چیزى که قابلیَت توزین داشته باشد و مورد رقابت مردم قرار گیرد نیز آمده است.
